Nog maar drie weken...

Lieve allemaal,
Een paar dagen rustig aan gedaan na Pasen omdat het best vermoeiende dagen waren. Daarna weer volop aan de slag. Ben heel erg veel bij de jongens geweest omdat die nu vakantie hebben. De jongens voetballen altijd en ik was wel op zoek naar variatie dus nu heb ik basketbal geïntroduceerd op een veldje in de community en het leukste is dat ze niet van me kunnen winnen. Verder zijn we nog steeds druk met armbandjes. Op zaterdag ben ik samen met Mugisha de rapporten van de jongens van Mengo primary school gaan ophalen, daar zitten 7 van de 12 jongens. Lekker georganiseerd gaat dat. Je komt de klas binnen en je noemt de naam van het kind. Dat was al lastig voor mij omdat ik alleen de second name ken, maar dat is gelukt. Maar dan gaan ze dus in een stapel van 100 kinderen zoeken naar het rapport en vervolgens in nog 4 stapels van 100 kinderen zoeken naar de examens die ze hebben gemaakt. Ofwel het was handig geweest als ze die pakketjes per leerling van tevoren al hadden samengesteld. Vervolgens wilden ze nog toelichting geven over het rapport dus al met al zijn we behoorlijk lang op school geweest en dan hadden we ons nog wel opgesplitst. Maar we mogen we trots zijn op onze jongens! Niet alle rapporten waren erg goed, maar ze waren wel allemaal verbeterd.
Daarna gingen we naar het land. De jongens gaan daar nu een week verblijven omdat er ten eerste veel werk is, ten tweede de jongens vakantie hebben en ten derde de jongens het heel leuk vinden om daar te verblijven. Van zaterdag t/m maandag ben ik dus steeds naar het land gegaan, om daar te helpen, maar ook gewoon plezier te maken met de jongens. Op dinsdagochtend kreeg ik het telefoontje waar ongeveer iedereen al wel van op de hoogte is. Mijn lieve opa was maandagavond overleden en meteen besloot ik dat ik terug wilde naar Nederland. Wat zijn de uncles lief voor me geweest. Ze zorgden dat ik geen moment alleen was en hebben alles samen met me geregeld en dinsdagnacht vloog ik dus terug naar Nederland. Niet voor een terugkomst die ik in gedachten had. Emotionele dagen in Nederland gehad, maar o zo blij met de beslissing om terug te gaan om een laatste keer afscheid te nemen samen met de familie van opaatje. Ook heel erg fijn dat iedereen er voor me is geweest die dagen. Ik heb veel steun gehad aan al die lieve woorden. Ook super leuk om Mayke, Mary en Riëtte even te zien en toch weer even op het terras bij “de Tijd” te zitten. Maar ook heel hectisch en heftig om vanwege deze reden in vier dagen twee keer deze reis te maken en door deze achtbaan van emoties te gaan.
De terugvlucht verliep niet helemaal soepel, we kwamen met vertraging aan in Egypte waardoor ik dacht dat ik heel hard moest rennen daar. Maar wat bleek, ook het vliegtuig naar Entebbe had vertraging waardoor ik nog lang in Egypte heb moeten wachten. Ondertussen de uncles maar gebeld dat het wat later zou worden, maar meer kon ik ze niet vertellen want verder wist ik ook niks. Uiteindelijk was ik om 5:30 uur op het vliegveld en waren we om 7:00 uur thuis. Op zondagochtend nog naar het boyshome gegaan. De jongens kwamen me allemaal condoleren en waren blij me weer te zien. Toen kon ik ze blij maken met een aantal kleren, lolly’s, bidons, petten en een skateboard. Dolgelukkig waren ze, trots liepen ze in hun nieuwe kleren rond. Daarna naar huis gegaan en rustig een film gekeken.
Op dinsdag ben ik weer op bezoek gegaan op mijn oude project Lwengo. Een reis met de matatu van 3 uur naar Masaka. Daar op het taxipark ben ik in een auto gestapt die me voor 3000 shilling naar Lwengo wilde brengen. Dat klonk al te mooi om waar te zijn en dat bleek ook, na een uur wachten vond de chauffeur de auto vol genoeg…we zaten met 9 man in een gewone personenauto. Bij Lwengo stapte ik langs de kant van de weg uit. Daar stond een bodaboda te wachten maar zonder driver. Die stond iets verderop bij een auto. Uiteindelijk zouden we met twee achterop de boda gaan, maar degene in de auto vond dat de mzungu in de auto moest. Nou ik denk dat de boda een stuk comfortabeler was geweest want ook in deze auto zaten we weer met 8 man.
En toen terug op Lwengo, veel geknuffeld met Frankie en Diana die super blij waren me weer te zien en op bezoek geweest bij Rihanna. Het gaat iedere keer beter met haar, dat is zo fijn om te zien. Helaas was oma nog op het land aan het werk dus die heb ik niet gezien. ’s Avonds even lekker Nederlands kunnen praten met de vrijwilligers die nu op Lwengo zitten en daarna bracht Anthony me naar mijn verblijfplaats voor de nacht. Daar hebben we nog 3 uur lang gepraat. Hij vroeg mij adviezen voor Lwengo en hij wil ook heel graag Gichbelu helpen. Binnenkort komen hij en Jingo ons project bezoeken, super leuk!
De dag erna ging ik weer terug naar Kampala. Het regende de hele dag heel erg hard en op de hoofdweg was een ongeluk gebeurd, dus dacht onze chauffeur ik neem de shortcut. Geen goed idee want we raakten vast in een hele diepe kuil. Uiteindelijk moesten we allemaal uitstappen en de bus duwen in de stromende regen, na anderhalf uur was het nog niet gelukt en dus kwam er een andere matatu voor ons. Iedereen was door en door koud vanwege de regen. Veel later dan gepland was ik dus terug in Kampala. ’s Nachts gingen we op weg naar het vliegveld om Anja op te halen. Bryan, Peter, Kafeero en ik reden eerst naar het boyshome om ook Uncle Vincent en vier van de jongens Ali, Ssempija, Julius en Yusuf op te halen. Net voor het vliegveld zagen we vliegtuigen staan. Yusuf was dolenthousiast. Hij had nog nooit een vliegtuig gezien. Dus zijn we even uitgestapt om te kijken. De terugweg had ik opnieuw pech. 500 meter voor het boyshome was de accu leeg. Dus daar stond ik voor de tweede keer deze dag en weer stromende regen. We waren daar om 4:00 uur en uiteindelijk waren we pas om 7:00 uur in de ochtend thuis.
De rest van de week mijn tijd doorgebracht met werken op de laptop en spelen met de jongens in het boyshome. Ik merk dat het nog steeds allemaal een beetje veel is, de terugreis naar Nederland en alle emoties die daarbij komen kijken, de soms harde realiteit hier, de slum waarin de regering gewoon huizen en winkels gesloopt heeft waardoor dus bijna de hele slum is verdwenen, het is soms wat veel. ’s Avonds ga ik lekker uit eten met Mugisha, films kijken, hoofd leegmaken, dat is wat ik nu even hard nodig heb!
En dan een nieuwe week, werk aan de winkel. De middelbare school is weer gestart en volgende week starten ook de andere kinderen weer. We hebben dus geinventariseerd wat de jongens allemaal nodig hebben. Op dinsdag ben ik de hele dag met Bryan en Kenny op pad geweest. De missie van de dag was een bril voor Kenny want daar wacht hij nou al een jaar op. Maar ik woon natuurlijk in Uganda en dat betekent dat we een hele dag onderweg zijn geweest. We hebben drie keer de kliniek bezocht, hebben inkopen gedaan voor het huis en ondertussen heb ik Kenny getrakteerd op pizza. Het was de eerste keer dat hij pizza at en dat was heel erg bijzonder voor hem. En wat was hij blij met zijn bril! Maar toch het eerste wat hij de jongens vertelde toen hij terugkwam was over de pizza, pas daarna kwam de bril. Toen we terugkwamen met Kenny werden we geconfronteerd met het feit dat Julius was weggelopen. Een ruzie met een van de jongens maakte hem zo razend dat hij wegliep. Woensdag hebben we in de slum gezocht naar Julius maar hem niet gevonden. We hebben een telefoon aangeschaft voor het boyshome zodat ze ons kunnen bellen en andere zaken geregeld. Op donderdag hebben we Julius teruggevonden.
Hoogte en dieptepunten dus… Toch voel ik me hier nog steeds helemaal op mijn plek en ben ik stiekem best trots op wat ik allemaal doe!