Douchen boven het gat, armbandjes en mannenpraat
Blijf op de hoogte en volg Lisette
08 April 2014 | Oeganda, Kampala
Lieve allemaal,
Daar ben ik weer met een nieuw verhaal. Er is zoveel te vertellen, ik maak zoveel mee, maar ik zal eerst eens proberen antwoord te geven op jullie vragen. Zo krijg ik bijvoorbeeld veel vragen over mijn huis. Nou, “mijn huisje” is heel dicht in het centrum van Kampala en ook heel erg dicht bij de slum. Dat is soms lastig want wanneer ik in de slum ben geweest willen de jongens wel eens mee lopen en het is niet de bedoeling dat zij weten waar ik woon, dus soms ben ik genoodzaakt een tochtje om te maken. In mijn huis heb ik wel een douche ( natuurlijk wel koud) en daar is tevens het “gat” maar wel een mooi gat. Het enige lastige puntje is dat je dus om dat gat heen moet stappen wanneer je aan het douchen bent. Ik ben blij met mijn huisje, prima bed, sanitaire voorzieningen zijn oke, dus ik ben tevreden. Wat ik deze week wel merkte is dat ik soms wel eens de vrouwenpraat mis...Ik werk natuurlijk met mijn 6 mannen die echt super voor me zijn, maar geloof me soms ook best vermoeiend en soms heb je gewoon even behoefte aan andere praat...
Elke dag ben ik in het boys home. De jongens zijn echt allemaal super! Er wonen nu dus 12 jongens en elke dag vertrekken zij om 6:00 uur naar school en sommige zijn pas om 19:00 uur thuis. Dan moeten zij nog huiswerk maken waar ik ze bij help. Dat zijn dus lange dagen voor de jongens. Zoals jullie weten ben ik er samen met Bryan en de andere uncles voor aan het zorgen dat er meer structuur in de organisatie komt en zo zijn we nu gestart met een vast weekrooster. Op maandag hebben de jongens gesprekken met Bryan over gedrag, normen en waarden, maar ook verzorging etc. Gisteren heb ik de counseling bijgewoond. Erg lachen want het was echte mannenpraat. Het ging over scheren, maar ook over relaties en natte dromen. Bijzonder gesprek, maar ook bijzonder om de openheid van de jongens te ervaren. Op dinsdag hebben ze bijbelstudie met Vincent, op woensdag hebben ze gesprekken met mij over hoe het gaat op school, op donderdag hebben ze muziekles van Peter. Vrijdag hebben we activiteit in de slum. Joseph heeft dan een slum-outreach en ik ga altijd mee, Op zaterdag in de ochtend hebben ze sport en spel met Mugisha en in de middag maken ze kunst ook met Mugisha. Zondag staat in het teken van de grote schoonmaak met Kafeero, maar op zondag spelen, dansen we natuurlijk ook! Ik ben er elke dag om ze te begeleiden met hun schoolwerk. Verder hebben we het ook heel erg druk met het maken van de armbandjes. We hebben er inmiddels 90 af, dus nog 80 te gaan…De jongens hebben gekozen om naar Wonderworld te gaan van het geld dat we daarmee verdienen. We gaan met de matatu naar het park waar we kunnen zwemmen, ze hebben verschillende glijbanen en attracties zoals een octopus, schommelschip en botsauto’s. Ze worden ook nog getrakteerd op eten, een keer wat anders als de dagelijkse poisson en bruine bonen. Zelf kwamen ze met het voorstel om met Pasen te gaan en dat vonden wij wel een goed idee dus tweede paasdag gaan we op pad.
Gisteren heb ik een tijd met Bryan gesproken. Ik merk dat het soms erg lastig voor mij is om te accepteren dat je soms gewoon niks kunt doen voor sommige kinderen, tenminste je kunt er voor ze zijn en je kunt ze aandacht geven, maar soms is dat het enige wat mogelijk is. Bryan zei ook dat dat voor de kinderen al heel veel betekent, maar het is soms gewoon heel lastig. Zo is er bij het boys home een huis waar een moeder woont met haar drie kinderen. Lisa, Jesse en Jerry. Ze hebben een soort van nanny want moeder is eigenlijk nooit thuis en vader zit in Engeland. Wanneer de kinderen de bodaboda horen stoppen voor het boys home komen de kinderen al naar mij toegerend en vechten wie ik als eerst moet optillen. Nou is dat opzich leuk dat kinderen me zo leuk vinden, maar dit bezorgd mij een onderbuik gevoel omdat het gewoon te is. Lisa vertelde mij dat ze haar moeder haat, dat haar moeder niet van haar houdt en of ik niet haar moeder kan zijn. Ze vertelde dit huilend aan me, nou de brok die ik in mijn keel kreeg die zit er nu nog. Ook in de slum loop ik er soms tegen aan dat er grenzen zijn in de mogelijkheden. Steeds als ik daar nu kom vragen ze naar Yusuf en hoe het met hem gaat, maar ze vragen ook of ze niet ook mee kunnen naar het huis. Geloof me het liefst wil ik ze allemaal meenemen, maar er is geen geld om dat te doen. Voor alle jongens moet schoolgeld betaald worden, kleding, voedsel. Dat gaat gewoon niet. Vrijdag ben ik in de slum zuurtjes gaan uitdelen. Hoe blij de kinderen zijn met een zuurtje dat is onbeschrijflijk. Sommige jongens zoals mijn vriend Moussa zijn dan ook nog super lief en gaan kleine kindjes halen om ook een snoepje te geven, andere kinderen vechten om een zuurtje, maar als je daarover nadenkt…ik kan het ze niet kwalijk nemen.
Yusuf gaat erg goed, hij heeft het heel erg naar zijn zin met de jongens en hij beschouwt ze nu al echt als zijn nieuwe vrienden. Hij leert nu ook al omgaan met zijn kleren. Hij weet dat hij na 2 dagen andere kleren aan moet trekken en dat hij ze moet wassen. Hij helpt ook al wat mee met het huishouden. Hij doet echt heel erg goed zijn best. Vorige week heb ik hem samen met Ssempija meegenomen naar het programma in de slum van HeartsVision. Yusuf vond het heel erg leuk zijn oude vrienden weer te zien, maar die oude vrienden hadden allemaal Kerosine bij zich. Yusuf heeft geen moment geprobeerd om aan Kerosine te komen. Super knap!! Het schoolwerk is nog erg lastig voor hem. Je moet je voorstellen dat hij tot zijn 8-9 jaar naar school is gegaan en toen vier jaar op straat heeft geleefd. Ik ben nu bezig met sommetjes tot de 20 maar 3+4 moet hij nog steeds op zijn vingers tellen. Nu heb ik een sommen memory gemaakt en dat vindt hij wel leuk om te spelen. Het enige nadeel is dat Yusuf absoluut niet tegen zijn verlies kan, dan komt er heel veel agressie naar boven. Maar hij houdt wel enorm van spelletjes. Na de vakantie, het is hier over 3 weken vakantie gaat hij starten op school in P2. Dat is zeg maar groep 4. Ik ben erg benieuwd.
Met Ssempija ben ik naar het ziekenhuis geweest voor een totale medische test. Ssempija ziet er gewoon niet gezond uit en we maakten ons behoorlijk zorgen om hem. Ssempija is 11 jaar oud en weegt maar 28 kilo, dat was dus veel te weinig. Uit het bloedonderzoek bleek dat hij een infectie had en dat hij een tekort had aan witte bloedcellen. Ssempija was eerder al in een gratis ziekenhuis geweest vanwege geldgebrek maar nu had ik besloten dat hij toch beter onderzocht moest worden in een beter ziekenhuis en dus heb ik dit voor mijn rekening genomen. Maar goed ook want nu wordt hij middels de juiste medicijnen tenminste op de juiste manier geholpen. Nu ben ik bezig met een samenwerking te creëren tussen het ziekenhuis en onze organisatie. Streven is om alle jongens zo’n totale medische test te laten doen en in de toekomst de kinderen te laten behandelen in dat ziekenhuis. We hopen dat ze iets voor ons als organisatie willen betekenen.
Ik denk dat dit wel weer even genoeg was als update….Super bedankt voor al jullie lieve reacties, ik mis jullie!
Liefs Lisette
Daar ben ik weer met een nieuw verhaal. Er is zoveel te vertellen, ik maak zoveel mee, maar ik zal eerst eens proberen antwoord te geven op jullie vragen. Zo krijg ik bijvoorbeeld veel vragen over mijn huis. Nou, “mijn huisje” is heel dicht in het centrum van Kampala en ook heel erg dicht bij de slum. Dat is soms lastig want wanneer ik in de slum ben geweest willen de jongens wel eens mee lopen en het is niet de bedoeling dat zij weten waar ik woon, dus soms ben ik genoodzaakt een tochtje om te maken. In mijn huis heb ik wel een douche ( natuurlijk wel koud) en daar is tevens het “gat” maar wel een mooi gat. Het enige lastige puntje is dat je dus om dat gat heen moet stappen wanneer je aan het douchen bent. Ik ben blij met mijn huisje, prima bed, sanitaire voorzieningen zijn oke, dus ik ben tevreden. Wat ik deze week wel merkte is dat ik soms wel eens de vrouwenpraat mis...Ik werk natuurlijk met mijn 6 mannen die echt super voor me zijn, maar geloof me soms ook best vermoeiend en soms heb je gewoon even behoefte aan andere praat...
Elke dag ben ik in het boys home. De jongens zijn echt allemaal super! Er wonen nu dus 12 jongens en elke dag vertrekken zij om 6:00 uur naar school en sommige zijn pas om 19:00 uur thuis. Dan moeten zij nog huiswerk maken waar ik ze bij help. Dat zijn dus lange dagen voor de jongens. Zoals jullie weten ben ik er samen met Bryan en de andere uncles voor aan het zorgen dat er meer structuur in de organisatie komt en zo zijn we nu gestart met een vast weekrooster. Op maandag hebben de jongens gesprekken met Bryan over gedrag, normen en waarden, maar ook verzorging etc. Gisteren heb ik de counseling bijgewoond. Erg lachen want het was echte mannenpraat. Het ging over scheren, maar ook over relaties en natte dromen. Bijzonder gesprek, maar ook bijzonder om de openheid van de jongens te ervaren. Op dinsdag hebben ze bijbelstudie met Vincent, op woensdag hebben ze gesprekken met mij over hoe het gaat op school, op donderdag hebben ze muziekles van Peter. Vrijdag hebben we activiteit in de slum. Joseph heeft dan een slum-outreach en ik ga altijd mee, Op zaterdag in de ochtend hebben ze sport en spel met Mugisha en in de middag maken ze kunst ook met Mugisha. Zondag staat in het teken van de grote schoonmaak met Kafeero, maar op zondag spelen, dansen we natuurlijk ook! Ik ben er elke dag om ze te begeleiden met hun schoolwerk. Verder hebben we het ook heel erg druk met het maken van de armbandjes. We hebben er inmiddels 90 af, dus nog 80 te gaan…De jongens hebben gekozen om naar Wonderworld te gaan van het geld dat we daarmee verdienen. We gaan met de matatu naar het park waar we kunnen zwemmen, ze hebben verschillende glijbanen en attracties zoals een octopus, schommelschip en botsauto’s. Ze worden ook nog getrakteerd op eten, een keer wat anders als de dagelijkse poisson en bruine bonen. Zelf kwamen ze met het voorstel om met Pasen te gaan en dat vonden wij wel een goed idee dus tweede paasdag gaan we op pad.
Gisteren heb ik een tijd met Bryan gesproken. Ik merk dat het soms erg lastig voor mij is om te accepteren dat je soms gewoon niks kunt doen voor sommige kinderen, tenminste je kunt er voor ze zijn en je kunt ze aandacht geven, maar soms is dat het enige wat mogelijk is. Bryan zei ook dat dat voor de kinderen al heel veel betekent, maar het is soms gewoon heel lastig. Zo is er bij het boys home een huis waar een moeder woont met haar drie kinderen. Lisa, Jesse en Jerry. Ze hebben een soort van nanny want moeder is eigenlijk nooit thuis en vader zit in Engeland. Wanneer de kinderen de bodaboda horen stoppen voor het boys home komen de kinderen al naar mij toegerend en vechten wie ik als eerst moet optillen. Nou is dat opzich leuk dat kinderen me zo leuk vinden, maar dit bezorgd mij een onderbuik gevoel omdat het gewoon te is. Lisa vertelde mij dat ze haar moeder haat, dat haar moeder niet van haar houdt en of ik niet haar moeder kan zijn. Ze vertelde dit huilend aan me, nou de brok die ik in mijn keel kreeg die zit er nu nog. Ook in de slum loop ik er soms tegen aan dat er grenzen zijn in de mogelijkheden. Steeds als ik daar nu kom vragen ze naar Yusuf en hoe het met hem gaat, maar ze vragen ook of ze niet ook mee kunnen naar het huis. Geloof me het liefst wil ik ze allemaal meenemen, maar er is geen geld om dat te doen. Voor alle jongens moet schoolgeld betaald worden, kleding, voedsel. Dat gaat gewoon niet. Vrijdag ben ik in de slum zuurtjes gaan uitdelen. Hoe blij de kinderen zijn met een zuurtje dat is onbeschrijflijk. Sommige jongens zoals mijn vriend Moussa zijn dan ook nog super lief en gaan kleine kindjes halen om ook een snoepje te geven, andere kinderen vechten om een zuurtje, maar als je daarover nadenkt…ik kan het ze niet kwalijk nemen.
Yusuf gaat erg goed, hij heeft het heel erg naar zijn zin met de jongens en hij beschouwt ze nu al echt als zijn nieuwe vrienden. Hij leert nu ook al omgaan met zijn kleren. Hij weet dat hij na 2 dagen andere kleren aan moet trekken en dat hij ze moet wassen. Hij helpt ook al wat mee met het huishouden. Hij doet echt heel erg goed zijn best. Vorige week heb ik hem samen met Ssempija meegenomen naar het programma in de slum van HeartsVision. Yusuf vond het heel erg leuk zijn oude vrienden weer te zien, maar die oude vrienden hadden allemaal Kerosine bij zich. Yusuf heeft geen moment geprobeerd om aan Kerosine te komen. Super knap!! Het schoolwerk is nog erg lastig voor hem. Je moet je voorstellen dat hij tot zijn 8-9 jaar naar school is gegaan en toen vier jaar op straat heeft geleefd. Ik ben nu bezig met sommetjes tot de 20 maar 3+4 moet hij nog steeds op zijn vingers tellen. Nu heb ik een sommen memory gemaakt en dat vindt hij wel leuk om te spelen. Het enige nadeel is dat Yusuf absoluut niet tegen zijn verlies kan, dan komt er heel veel agressie naar boven. Maar hij houdt wel enorm van spelletjes. Na de vakantie, het is hier over 3 weken vakantie gaat hij starten op school in P2. Dat is zeg maar groep 4. Ik ben erg benieuwd.
Met Ssempija ben ik naar het ziekenhuis geweest voor een totale medische test. Ssempija ziet er gewoon niet gezond uit en we maakten ons behoorlijk zorgen om hem. Ssempija is 11 jaar oud en weegt maar 28 kilo, dat was dus veel te weinig. Uit het bloedonderzoek bleek dat hij een infectie had en dat hij een tekort had aan witte bloedcellen. Ssempija was eerder al in een gratis ziekenhuis geweest vanwege geldgebrek maar nu had ik besloten dat hij toch beter onderzocht moest worden in een beter ziekenhuis en dus heb ik dit voor mijn rekening genomen. Maar goed ook want nu wordt hij middels de juiste medicijnen tenminste op de juiste manier geholpen. Nu ben ik bezig met een samenwerking te creëren tussen het ziekenhuis en onze organisatie. Streven is om alle jongens zo’n totale medische test te laten doen en in de toekomst de kinderen te laten behandelen in dat ziekenhuis. We hopen dat ze iets voor ons als organisatie willen betekenen.
Ik denk dat dit wel weer even genoeg was als update….Super bedankt voor al jullie lieve reacties, ik mis jullie!
Liefs Lisette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
